‘Het enige wat telt, is dat het goed komt met De Pinnenhof’
Samen met lokale verenigingen en instellingen bouwt de gemeente Nederweert aan een duurzame toekomst voor De Pinnenhof. Een nieuwe, gezonde basis voor een bloeiend verenigingsleven. Het gemeenschapshuis, dat in 1968 de deuren opende, bergt een schat aan verhalen en ontmoetingen. De komende maanden brengen we deze tot leven. In dit vijfde deel blikken we terug met voormalig bestuursleden Tjeu Lempens (73) en Ton Rijken (68).
Laten we niet om de hete brei heen draaien. Het ging niet altijd vanzelf tussen het bestuur van Stichting Gemeenschapshuis De Pinnenhof en de gemeente Nederweert. De laatste jaren verliep de samenwerking zelfs ronduit stroef. Toch koesteren de betrokkenen geen wrok tegenover elkaar. Het is 2021. Wat gebeurd is, is gebeurd. De meningsverschillen over de financiële exploitatie en de toekomst van het gemeenschapshuis hadden een zakelijk karakter. Beide wilden ieder vanuit hun eigen inzicht en beleving het beste voor de gemeenschap van Nederweert.
Tjeu Lempens zette zich meer dan 20 jaar in voor het gemeenschapshuis. De Nederweertenaar hoefde niet na te denken toen hem rond de eeuwwisseling werd gevraagd of hij namens de gemeente zitting wilde nemen in het interim-bestuur van de Pinnenhof. “Het gemeenschapshuis had op dat moment geen bestuur en zonder bestuur kan een dorpshuis niet draaien. Omdat ik vertrouwd was met het beheren van gemeenschapsgelden - als ambtenaar maakte ik de jaarrekening op voor de gemeente - werd ik penningmeester van de Pinnenhof.”
Samen met zijn ambtelijke collega’s Hans van den Waardenberg en Peter Slegers vormde Tjeu het tijdelijke bestuur. Hun belangrijkste taak: een nieuw bestuur formeren voor De Pinnenhof dat in die tijd grondig werd verbouwd om onderdak te kunnen bieden aan Stichting Cocon. “Omdat het maar niet lukte om kandidaten te vinden, bleven we als bestuurslid aan. We voelden ons verantwoordelijk voor al die verenigingen. Daarbij deden we het graag.”
De Pinnenhof bruiste in die jaren van de energie en de gezelligheid, zo herinnert Tjeu zich. “Tientallen verenigingen uit Nederweert hadden er onderdak en iedereen was tevreden. De beheerder, de clubs en het bestuur gingen prima samen. De sfeer was ontspannen, er waren geen financiële zorgen. Als er een tekort was, vulde de gemeente dat wel aan.”
De economische crisis in 2008 zorgde voor een kentering in overheidsland. In elke gemeente en dus ook in Nederweert moest noodgedwongen de hand op de knip. De subsidiekraan werd geleidelijk aan dichtgedraaid, gemeenschapshuizen moesten op eigen benen gaan staan. Dat wil zeggen: snijden in de kosten en zelf op zoek naar aanvullende inkomsten. “Om zwarte cijfers te kunnen schrijven, moesten we met de gebruikers van De Pinnenhof in gesprek over huurverhoging. Verre van leuk, maar het kon niet anders, dat begrepen de verenigingen zelf ook wel. Hoewel we noodgedwongen wat meer op afstand van elkaar kwamen te staan, konden we nog goed met elkaar door een deur. En zo hoort het ook. Eerst doe je zaken, daarna drink je samen een pilsje aan de bar”, vertelt voormalig juwelier Ton Rijken die rond 2015 het bestuur met een meer commerciële blik kwam versterken.
Dankzij een instandhoudingssubsidie lukte het nog een tijdje om de exploitatie van het gemeenschapshuis sluitend te krijgen. Maar geld voor groot onderhoud was er niet meer. Het stichtingsbestuur en de gemeente voerden vele gesprekken over de financiën en de gewenste invulling van De Pinnenhof. Tot overeenstemming leidde dat helaas niet. Het coronavirus maakte de financiële zorgen alleen maar groter. Door de maandenlange sluiting van het dorpshuis kwamen er nauwelijks meer inkomsten binnen. De bestuursleden hadden er slapeloze nachten van, zo memoreert Ton. “Ik heb vaak gedacht: hoe kunnen we dit financieel rechtbreien? Hoe zorgen we voor het personeel? En waar moeten de verenigingen straks terecht?”
Door het besluit van het gemeentebestuur om het gemeenschapshuis over te nemen, viel er een last van het bestuur af. Het voortbestaan van de Pinnenhof was voorlopig gered. “Dat was onze grootste zorg. We zijn ooit bestuurslid geworden omdat we het beste willen voor deze Nederweerter gemeenschap. Een goed huis voor verenigingen, nu en in de toekomst. Of wij nu de bestuurlijke kar trekken of de gemeente: dat is en blijft onze enige wens. Laten we dus een streep zetten onder het verleden en vooruitkijken.”
Tekst: Bas Poell
Foto: Nederweert24
