René Knapen: ‘In De Pinnenhof vindt het leven plaats’
Samen met lokale verenigingen en instellingen bouwt de gemeente Nederweert aan een duurzame toekomst voor De Pinnenhof. Een nieuwe, gezonde basis voor een bloeiend verenigingsleven. Het gemeenschapshuis, dat in 1968 de deuren opende, bergt een schat aan verhalen en ontmoetingen. De komende maanden brengen we deze tot leven. Vandaag deel 4: René Knapen, penningmeester van EHBO-vereniging Nederweert.
Hij ziet ‘m nog staan in de grote zaal, omringd door jonge examenkandidaten. Dokter en EHBO-instructeur Hans van de Wouw. Een hand nonchalant in de zak, een sigaret in de mond. Het waren de jaren zeventig, dus niemand die hier vragen over stelde. Harry Vossen en Bert Verheggen speelden de rol van slachtoffer. En dat deden ze met verve. “Hun gezichten lijkwit geschminkt gebruikten ze vers varkensbloed van de slager op de hoek om het trauma zo echt mogelijk te laten lijken. Je gelooft het niet, maar Harry ging zo op in zijn rol dat hij met enige regelmaat begon te hyperventileren. Dan moest er een dokter of een andere EHBO’er aan te pas komen om hem weer op te kalefateren.”
René Knapen (62) brengt ze met genoegen weer tot leven, de gloriejaren van de EHBO-vereniging in De Pinnenhof. “Bijna 350 jeugd-EHBO’ers kregen hier jaarlijks de levensreddende kneepjes van het EHBO-vak bijgebracht. Zo ging dat in die tijd. Als je in de zesde klas - tegenwoordig groep 8 - van de lagere school zat, werd je geacht een EHBO-cursus te volgen. Tegenwoordig is van die zachte dwang geen sprake meer. De meeste leerkrachten komen van buiten Nederweert en hebben daardoor niet meer die binding met de lokale gemeenschap. Het bieden van eerste hulp is geen standaardonderdeel meer van de opvoeding. Ergens vind ik dat wel jammer.”
Zelf behaalde hij op zijn elfde zijn eerste EHBO-diploma. “De Pinnenhof was nog maar net open, de EHBO-vereniging bestond vier jaar. Opgericht door Jel Vissers, een medewerker van de gemeente die geen zin had om voor zijn EHBO-lessen ‘helemaal naar Weert’ af te reizen. De eerste jaren maakte de vereniging gebruik van een zaal in de oude Boerenbond, vanaf 1968 nam ze haar intrek in De Pinnenhof. Daarmee waren we de eerste, vaste gebruiker van het gemeenschapshuis.”
Zorgen zit in zijn bloed. Zorgen voor de gemeenschap en voor de hulpbehoevende medemens. En dus was René na zijn eerste kennismaking niet meer weg te slaan bij de EHBO-vereniging die jongeren en volwassenen leert om in geval van nood levensreddend op te treden, eerste hulp verleent bij evenementen en AED-trainingen verzorgt aan het Huis voor de Sport en Stichting Hartslag Nederweert. “In de hoogtijdagen was ik vier avonden in de week in De Pinnenhof. Ik gaf EHBO-lessen, deed namens onze vereniging mee aan EHBO-wedstrijden en was voorzitter van de werkgroep voor de jeugd. Ik vergelijk De Pinnenhof met een keuken. Daar wordt gewerkt, gespeeld, gedronken, gelachen en daar plengt soms een traan. Daar worden vriendschappen geboren en onderhouden. Kortom, daar vindt het leven plaats.” Hij herinnert zich nog ‘mijnheer kapelaan’, die naast de Pinnenhof woonde en ’s avonds als de EHBO-training was afgelopen een paar borreltjes kwam nuttigen. “Ik hoor het ‘m nog zeggen: “Ik kan elke avond kiezen: ga ik naar de buren links of rechts van me. Tja, die keuze is snel gemaakt. Hier is het veel gezelliger.”
Zoals elk huis is ook Nederweert toe aan een nieuwe leefkeuken, stelt René Knapen. Een veilig en duurzaam gemeenschapshuis, afgestemd op de wensen en eisen van deze tijd. Geld is daarbij volgens de penningmeester niet het probleem. “Wat de Pinnenhof vooral nodig heeft is enthousiasme, creativiteit en ambitie. Het moet weer een locatie worden die bruist, een plek waar nieuwe geschiedenis wordt geschreven”
Aan bestaande herinneringen geen gebrek. Terug naar de jeugdexamens in de jaren zeventig. “Een cursist trof bij een mondinspectie van het ‘slachtoffer’ een kauwgom aan. Hij bleef uiterst kalm, haalde de kauwgom uit de mond en legde ‘m op een briefje op de tafel. Vervolgens legde hij het slachtoffer keurig volgens protocol in een stabiele zijligging. Toen vroeg de instructeur, dokter Van de Wouw: ‘Stel je voor dat deze bewusteloze man nu bijkomt. Wat doe je dan?” De cursist had zijn antwoord direct klaar. “Dan geef ik ‘m zijn kauwgom terug.”
Een glimlach ter besluit. “Hopelijk stapelen de anekdotes zich in de toekomst verder op, want dat betekent dat er leven in de brouwerij is.”
Tekst: Bas Poell
Foto: Nederweert24
