Samen met lokale verenigingen en instellingen bouwt de gemeente Nederweert aan een duurzame toekomst voor De Pinnenhof. Een nieuwe, gezonde basis voor een bloeiend verenigingsleven. Het gemeenschapshuis, dat in 1968 de deuren opende, bergt een schat aan verhalen en ontmoetingen. De komende maanden brengen we deze tot leven. Vandaag deel 1: Theo Schreinemachers (89), bestuurslid van het eerste uur.
We zetten de klok 63 jaar terug. Naar 11 maart 1958 om precies te zijn. Huisarts Wim Jansen en Boerenbond-zaakvoerder Sjef Kirkels - beiden bevlogen vrijwilligers binnen het Interparochieel Sociaal Charitatief Centrum en de Gezinszorg in Nederweert - peilen die dag onder verenigingen de behoefte aan een nieuwe, gemeenschappelijke accommodatie. Het initiatief van de twee kompanen wordt breed omarmd. De 33 lokale clubs en instellingen zijn het er unaniem over eens: de kern Nederweert verdient een volwaardig dorpshuis.
Maar daarmee staat er natuurlijk nog geen gebouw. In de jaren die volgen, worden ambities omgezet in plannen. “En een financieel plaatje”, zegt Theo Schreinemachers, penningmeester van het eerste uur. “Het Rijk, de provincie en de gemeente nemen samen 90 procent van de kosten voor hun rekening, de resterende 10 procent moet de gemeenschap zelf bij elkaar brengen, zo is afgesproken. Een enorme klus.”
Onder de bezielende leiding van een tienkoppig stichtingsbestuur start in 1965 de misschien wel grootste sponsorcampagne uit de Nederweerter geschiedenis. Tal van activiteiten worden op touw gezet zoals dansavonden, een enveloppenactie op kermiszondag en een grote loterij. “In mei 1966 verzorgden we samen met het Comité Buurtschap Budschop een dorpsfeest van een week! De helft van de opbrengst is bestemd voor het nieuwe dorpshuis, de andere helft gaat naar de nieuw te bouwen kerk in Budschop. Verder worden vermogende Nederweertenaren via een ‘welgesteldenactie’ benaderd om een bijdrage te leveren aan het gemeenschapshuis. Zowel binnen het bestuur als daarbuiten wordt alles uit de kast gehaald, iedereen doet mee”, zo memoreert Theo die tomeloze energie.
Op zaterdag 15 juni 1968 komen de vereende inspanningen tot een apotheose. Gemeenschapshuis De Pinnenhof opent de deuren. Een multifunctionele verenigingszaal met cafégedeelte. Daarboven twee vergaderlokalen, eronder een ruime kelder. Gebouwd door Jos Scheijven en Zn. naar ontwerp van de Maastrichter architect Theo Boosten. Kosten: 383.000 gulden, waarvan 43.650 gulden (ruim 10 procent!) door de gemeenschap zelf is ingebracht. Bij de opening schenken de aannemers een los podium, van de gemeente krijgt het bestuur geld om de wanden met kunst op te sieren. De schilderijen van Weertenaar Jan Tullemans hangen ruim vijftig jaar na dato nog steeds in de vergaderruimte op de eerste verdieping. “Om het podium en ook de aangrenzende bibliotheek uit te kunnen breiden, kochten we in de jaren tachtig grond aan van het kerkbestuur. Vanaf die tijd kreeg het gemeenschapshuis de contouren zoals we die nu kennen”, vertelt Theo die in 1961 vanuit zijn geboorteplaats Echt in Nederweert neerstreek om er vervolgens nooit meer weg te gaan.
Maar liefst 30 jaar zat hij in het bestuur van De Pinnenhof, een stichting zonder winstoogmerk. Als penningmeester bewaakte Theo de centjes. Later, na het overlijden van collega-bestuurslid Tjeu Janssen, deed hij er ook het secretariaat nog bij. Zijn bestuursjaren staan nog helder op het netvlies. “Burgemeesters Spiertz en Kessels droegen het verenigingsleven en daarmee ook De Pinnenhof op handen. Bestuursvoorzitter Cor Jansen woonde tegenover mij aan de Mgr. Kreijelmansstraat. Als ik een handtekening nodig had, hoefde ik de straat maar over te steken. Omdat er nog geen kopieermachine was, moesten de brieven aan huurders worden overgetypt. Toen de computer zijn intrede deed, werd de administratie geprofessionaliseerd.” Gaandeweg de jaren, toen de economische groei stagneerde en overheidssubsidies onder druk kwamen te staan, werd de relatie met de gemeente stroever, zo herinnert hij zich nog. “In het spanningsveld tussen noodzakelijke bezuinigingen en een aantrekkelijke huur voor de gebruikers botste het nog wel eens.”
Na al die jaren overheerst de trots. Trots op het feit dat sinds 1968 zoveel verenigingen aan de Kapelaniestraat onderdak hebben gevonden. En dat hij daar als vrijwilliger zijn bijdrage aan mocht leveren. Toen Jozef Kessels, zijn baas op het gemeentehuis, 55 jaar geleden vroeg of hij zitting wilde nemen in het bestuur van het nieuw te bouwen gemeenschapshuis, hoefde hij geen moment na te denken. Theo Schreinemachers - Ridder in de Orde van Oranje Nassau en Ereburger van de gemeente Nederweert - was ook toen al een verenigingsman in hart en nieren. De geboren Echtenaar trok aan de bestuurlijke touwtjes bij het Groene Kruis, de scouting, de Mavo en de Philips van Horne, was toezichthouder bij de lokale Rabobank, medeoprichter van Kindervakantiewerk Nederweert en begeleidde de bouw van gemeenschapshuis Reigershorst. Als bestuurslid van Eynderhoof haalde hij de afgelopen 30 jaar tal van subsidies binnen voor het openluchtmuseum. “Mijn vrouw zegt wel eens plagerig: ‘We houden allebei evenveel van de kinderen, maar ik heb ze opgevoed.’ Daar valt weinig tegen in te brengen.”
Tekst: Bas Poell
Foto: Nederweert24
